Zand en leegte

Betta, 9 december

Op dit moment zit ik met Jori en Stephen onder een adembenemende sterrenhemel met een biertje ergens in de Namib Desert. Na een dag rijden onderweg naar de Sossusvlei, we dachten een detour te nemen omdat die route mooier was. De zogenaamde D-wegen zijn echter niet gemaakt voor een Volkswagen Polo, maar wij dachten dat het wel kon. Na een uurtje rijden kregen we, hoe kan het ook anders, een lekke band! Letterlijk in the middle of nowhere, we waren nog niemand tegen gekomen op deze weg. Om je heen woestijn, zandweg, af en toe een dor boompje en wat gemsbokken. Uiteraard stom genoeg om geen extra water bij ons te hebben. Oke, hart vast en gewoon even een bandje verwisselen. Helaas, de krik was ook niet gemaakt voor deze zachte weg. Na een uur zwoegen, de lekke band onder de auto klemmen, gat gegraven om de krik op een steen te kunnen zetten en ja ja, het lukte! Natuurlijk kwam de eerste auto ons tegemoet toen we weer wegreden, maar we konden in ieder geval zeggen dat we midden in de woestijn zelf een band hebben verwisseld! Bij de eerstvolgende stop in Betta (nog 2 uur verder rijden) konden we de band repareren en besloten we hier maar te blijven voor de nacht. De vrouw van de campsite bood ons een opgezette tent aan, en maakte zelfs een overheerlijke pasta voor ons! “Neem er een biertje bij, laat de afwas maar staan, het vuur staat aan om het water op te warmen in de douche” Zo voelt het om in Afrika te zijn! Zo’n moment waarop je beseft waarom we deze reis wilden maken.
Ik onderbreek het verhaal nog even voor een uniek momentje; we zagen zojuist een meteoriet op aarde storten! Terwijl we bezig waren foto’s te maken van de sterren zagen we ineens een blauw licht, en de wereld werd voor 1 seconde helemaal verlicht… 5 minuten later horen we een knal. Heel bizar en surrealistisch, niet echt in woorden uit te drukken hoe vet het is om hiervan getuige te zijn! Maar goed, nu de rest ;-)

Namibië wat we tot nu toe hebben gezien is leeg. Warm. Droog. En in al zijn leegte en niets ontzettend mooi. Het rijden is misschien nog wel het mooist. Urenlang over rechte wegen in de woestijn en een keer in het half uur een tegenligger die je van ver in de glinsterende hitte van de weg ziet aankomen. Onderweg kom je zandduinen en savannes, impala’s, gemsbokken en struisvogels tegen. Er wonen maar 2,7 miljoen mensen in Namibië, terwijl het land vier keer zo groot is als Groot Brittannië, dus misschien kan je je er iets bij voorstellen.

We zijn begonnen in Windhoek, de hoofdstad in het midden van het land. Vanuit Kaapstad hebben we de bus gepakt die in 16 uur naar Windhoek ging. Niet zo’n luxe tourbus, maar een taxibusje dat niet heel comfortabel was, maar wel 4 uur sneller dan de grote bus. En, niet onbelangrijk, de helft goedkoper. Na een pittige reis kwamen we om half 5 in de ochtend aan in Windhoek. Even slapen op de bank van ons hostel en toen de boel open ging konden we ons nieuw gekochte tentje opzetten. De matjes bleken heel erg dun (vooral niet geschikt voor 6 maanden kamperen) dus de volgende dag maar gelijk een opblaasmatje erbij gekocht. Toch een beetje spijt dat we onze eigen matjes niet mee hebben genomen, maar na een lek matje en wat gebroken nachten zijn we nu gesetteld. Windhoek bleek een saaie stad te zijn, en we hebben de tijd doorgebracht met het regelen van de huurauto, laatste boodschappen doen en bijkomen aan het zwembad.

Na 3 dagen konden we de auto ophalen en gingen we op pad, de roadtrip kon beginnen! Eerste stop was Keetmanshoop, een woestijnstad 500 km onder Windhoek, en vooral om de nacht door te brengen onderweg naar de Fish River Canyon. Daar vonden we een guesthouse gerund door een heel lief gezin, waar we heerlijk mee in hun verwarmde (!) zwembad hebben gehangen met een biertje. Goed begin van de reis! Volgende dag doorgereden naar de Fish River Canyon.
Een groot nadeel aan Namibië is dat de parken (en dat zijn zo ongeveer alle benoemenswaardige plekken) allemaal door de overheid worden beheerd en ze hier ook fors geld aan verdienen. Dat betekent dat de accommodatie nog duurder is dan in Zuid Afrika, en je voor elk park entree betaald per persoon en de auto. We hebben besloten dit maar gewoon even te accepteren, hopelijk compenseren we weer wat naarmate we hoger in Afrika komen.
Fish River Canyon, waarschijnlijk hebben jullie op Facebook al wat foto’s voorbij zien komen, was prachtig! De canyon is de een na grootste van de wereld (na de Grand Canyon), en heel indrukwekkend om te zien. Er waren ook bijna geen toeristen, dus we konden genieten zonder Duits, Engels etc om ons heen.

‘s Avonds met een biertje nog even terug geweest voor de zonsondergang, wauw! Op de camping zelf konden Jori en Stephen hun hart ophalen aan het ouderwets kamperen. Jori herleefde zijn survival-trip in Noorwegen met vuur maken en blikken bonen en tonijn opwarmen in het vuur, eten met een zelfgemaakte lepel en daarna koffie maken in diezelfde blikken. Dat was overigens ons Sinterklaasmaaltje, creatief hè ;-)

Vervolgens zijn we naar Lüderitz gegaan, een stadje aan de kust. Even wennen aan de temperatuur van ‘maar’ 24 graden na de 40 waar we inmiddels aan gewend waren! Lüderitz is een heel bizarre, Duitse stad, een restant van de periode dat Duitsland hier de baas waren. Gekke gekleurde huizen en currywurst. Verder viel er eigenlijk niets te beleven. Wel hebben we tijdens een tripje naar een uitzichtpunt het geluk gehad een groep dolfijnen te zien jagen vlakbij de kust. Heel vet om ze 10 meter van je af te zien springen! Na Lüderitz was het tijd voor de Sossusvlei, het plan was om het in een dag te rijden maar toen was daar het autoband incident. Morgen gaan we dus weer een nieuwe poging wagen!

Swakopmund, 13 december

We zijn inmiddels aangekomen in Swakopmund, de volgende Duitse stad aan de kust! Niet zonder obstakels helaas, maar zeker avontuurlijk! De rit van Betta naar de Sossusvlei ging gelukkig voorspoedig, daar aangekomen hebben we het tentje weer opgezet en zijn we naar het gebied zelf gereden. De Sossusvlei is een klein stukje van de Namib woestijn waar je rode zandduinen kan vinden, ook weer prachtig! Jori en Stephen hebben een van de hoge duinen beklommen. Zwoegend en rood van het zand weer terug nog genoten van de zonsondergang, waarbij de duinen elke minuut een andere kleur rood krijgen. Toen een kort nachtje, en de volgende ochtend om half 5 opgestaan om de zonsopgang te bekijken. Niet van harte uiteraard, maar zeker de moeite waard!

Na de Sossusvlei wilden we naar de nabijgelegen Nauklauft Mountains om een mooie wandeltocht te maken. Na weer een pittig stuk rijden (lees: hobbelig en vooral zwaar voor de Polo) kwamen we aan bij het park (ja, ook weer van de overheid). Toen we betaald hadden voor de camping bleek dat ze geen winkel hadden, de eerst volgende was ongeveer 100 km verderop en het restaurant was belachelijk duur, plus ze hadden maar de helft omdat het park net de week ervoor was geopend. Dat was een lastig verhaal, aangezien we geen boodschappen hadden kunnen doen onderweg en dit echt boven budget ging. Dus, bedachten we, geld terug en weer door. Tja, zo werkt dat niet in Afrika. Een hoop discussie, overleg met collega’s, toch de baas maar bellen, kregen we een uur later toch ons geld terug, als we wel nog even wat drinken zouden kopen voor onderweg. Vooruit. En weer door dus.
En… na een half uur gaf de volgende band er de brui aan! Nu wisten we gelukkig hoe met de krik om te gaan, en met 10 minuten konden we weer verder! Voorzichtig doorrijden totdat we de band konden repareren (wat uiteindelijk niet kon, dus een nieuwe band onder het kopje onvoorziene kosten) en om 9 uur ‘s avonds kwamen we eindelijk aan op de plek waar we nu zitten, Swakopmund.

Even bijkomen in een normaal bed, wasje gedraaid, boodschappen gedaan (genoeg voor 6 lekke banden en een week geen supermarkt tegenkomen), en een goede maaltijd. Niet te vergeten een biertje natuurlijk! Swakopmund is ook weer zo’n rare stad, ditmaal compleet met Duitse kerstmarkt! Goed voor de kerstsfeer? Nee, braaivlees en een gospelband valt daar niet echt onder. Wel heel grappig! Kerstverlichting en kerstballen voor op de backpack zijn we helaas nog niet tegengekomen ;-)
Morgen rijden we door naar Omaruru en daarna Etosha National Park, en dan gaan we weer naar beneden richting Windhoek via de Waterberg Plateau. Dan leveren we de auto in en pakken we de bus naar Victoria Falls. Daar hebben we tickets voor het Vic Falls Carnival, een groot festival rond oud en nieuw, waar we groots het nieuwe jaar gaan inluiden! Waarschijnlijk hebben we daarna pas weer de mogelijkheid voor een nieuw blog, dus degenen die we niet meer kunnen spreken in de tussentijd; geniet van de kerstdagen en alvast een prachtige inluiding van het nieuwe jaar!

Liefs van ons!